(το κείμενο γράφτηκε την άνοιξη του 2003 και περιλαμβάνεται στον οδηγό της Έκθεσης στο Μουσείο Μπενάκη, σελ. 109 –βλ. παρόν site-)
Μια νύχτα του περασμένου Οκτώβρη το σπουδαστικό θεατρικό τμήμα του ΕΜΠ και οι διδάσκοντες της περιοχής της Οικοδομικής οργάνωσαν μια παράσταση στο μικρό υπαίθριο θεατράκι στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, το πιο πρόσφατο και αγαπημένο προσωπικό έργο του Δημήτρη Μπίρη.
Σε μια στιγμή που τα κρουστά χτύπαγαν δαιμονισμένα, μου φάνηκε ξαφνικά ότι ξαναείδα τον αδελφό μου σ’ ένα από τα ξύλινα μπαλκόνια γύρω από το κοίλο του θεάτρου. Έδειχνε χαρούμενος. Ίσως γιατί το έργο του ζούσε πια τη δική του ιστορία, γεμάτο από αγαπητούς φίλους, δασκάλους, σπουδαστές και σπουδάστριες, γεμάτο από φωνές και μουσική.
Θαρρώ ότι μου έκλεισε συνθηματικά το μάτι, μισογελώντας αινιγματικά μέσα από τα γένια του, όπως συνήθιζε. Είχε αυτή τη γνωστή αθώα, αλλά και κάπως περιπαιχτική έκφραση, του μικρού παιδιού που παρά τις συμβουλές και νουθεσίες είχε ξαναδοκιμάσει κρυφά το απαγορευμένο γλυκό. Είχε ξαναγγίξει την ιδέα του, τη μυστική επιθυμία του. ακροπατώντας στην κόψη του ξυραφιού και του χρόνου…
T.M.