(Κατετέθη επισήμως στην Γραμματεία του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Δ.Π.Θ.
Αναρτήθηκε και ως ενημερωτική αφίσα στις αίθουσες του Τμήματος).
Αθήνα, 3 Ιανουαρίου 2006
Προς,
¤ την Σύγκλητο του Δ.Π.Θ.
¤ τον Πρύτανη Δ.Π.Θ. κ. Αθανάσιο Καραμπίνη, Καθηγητή του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών Δ.Π.Θ.
¤ την Πρόεδρο του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Δ.Π.Θ.
κα. Σταυρούλα Πανταζοπούλου, Καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Δ.Π.Θ.
Κοινοποίηση:
Προς τους διδάσκοντες του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Δ.Π.Θ. και τον Σύλλογο Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής του Δ.Π.Θ.
Κύριε Πρύτανη και κυρία Πρόεδρε,
Κυρία Πανταζοπούλου, πριν από όλα θερμά συγχαρητήρια για το διορισμό σας στη νέα σας θέση επικεφαλής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Δ.Π.Θ.
Όπως ίσως γνωρίζετε, εδώ και έξι περίπου χρόνια προσφέρω τις υπηρεσίες μου για τη διδασκαλία του μαθήματος “κορμού” των Αρχιτεκτονικών Συνθέσεων, ταυτοχρόνως στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π. και στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Δ.Π.Θ. Στην πρώτη περίπτωση υπηρετώ από μακρού ως Καθηγητής Α’ βαθμίδας, ενώ στη δεύτερη, ως προσκεκλημένος, άμισθος (με δική μου επιθυμία) Καθηγητής.
Είναι μεγάλη ευτυχία λοιπόν, να έχετε σήμερα στα χέρια σας ένα “εν λειτουργία” άριστο νέο Τμήμα Αρχιτεκτονικής με δική του προσωπικότητα. Που ήδη στέκεται γερά στα πόδια του. Που διατυπώνει ελεύθερα και δυναμικά τον εκπαιδευτικό του λόγο. Που είναι ανοικτό σε κάθε μελλοντική βελτίωση ή θετική μετάλλαξη.
Κύριε Πρύτανη και κυρία Πρόεδρε, πρέπει εν τούτοις να πω ότι δυστυχώς πολύ προσφάτως, είχα την πρώτη μου και -όπως πιστεύω πολύ χαρακτηριστική- αρνητική εμπειρία, μετά την όχι μικρή συμμετοχή μου στα εκπαιδευτικά δρώμενα του Τμήματος. Μάλιστα, μου προκάλεσε αυτή η εμπειρία (ίσως και λόγω ιδιομορφίας του χαρακτήρα μου) ένα πολύ ειδικό συναίσθημα απογοήτευσης που δύσκολα μπορώ να αντιμετωπίσω. Συγκεκριμένα, με έχει λυπήσει το γεγονός ότι, αν και δεν έλειψε -παρότι πλέον παρήλθε- ο εύλογος χρόνος, δεν υπήρξε από την πλευρά της Διοίκησης, οιαδήποτε ανταλλαγή σκέψεων, ενημερωτική προαναγγελία ή τουλάχιστον, μια εκ των υστέρων πληροφόρηση των πρωτοβάθμιων προσκεκλημένων αρχιτεκτόνων Καθηγητών για τη σημαντική αλλαγή της Προεδρίας (Προέδρου και Αναπληρωτή Προέδρου) του Τμήματος, παρά την -κατά τεκμήριο- μεγάλη ειδική εμπειρία τους σε ποικίλα ζητήματα αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης. Αντιθέτως, υπήρξε μόνο “ανακοίνωση” του γεγονότος ως τετελεσμένου (!) αποκλειστικά στα παρόντα νεώτερα μέλη της Γενικής Συνέλευσης του Τμήματος. Αναλόγως, στη συνέχεια δεν έγινε οιαδήποτε ειδοποίηση για συμμετοχή των πρώτων στους προβληματισμούς της Προέδρου για ουσιώδη εκπαιδευτικά θέματα που συζητήθηκαν και συζητιούνται στη Γενική Συνέλευση ή σε πρόσφατες άτυπες συγκεντρώσεις. Δεν υπήρξε καν (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) απλή πρόσκλησή τους για εθιμοτυπική, έστω, γνωριμία με τη νέα Πρόεδρο. Όπως αντιλαμβάνεστε, προφανώς γνωρίζω και αποδέχομαι ότι η Σύγκλητος είναι η ανωτάτη αρχή που αποφασίζει για τα ζητήματα που αφορούν στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Δ.Π.Θ. Τούτο όμως καθόλου δεν σημαίνει ότι το τελευταίο δεν έχει τη δυνατότητα να εκφράσει προηγουμένως επ’ αυτών και να εισηγηθεί τη γνώμη του, αξιοποιώντας προς αυτό το σκοπό όλες τις ενεργές δυνάμεις και προσωπικότητες που διαθέτει, όπως μέχρι προσφάτως γινόταν.
Έτσι -δυστυχώς- για την ώρα ακούω ως ανίδεος περαστικός, αναγκαστικά (και άθελά μου) περί όλων αυτών, καθώς αναπαράγονται ατύπως από τρίτους, σε “πηγαδάκια” και διαδρόμους. Όπως συνέβη όταν π.χ. “άκουσα” ότι σε πρόσφατες επαφές σας με τους εκλεγμένους νέους διδάσκοντες, αναλύθηκαν προοπτικές και έγιναν υποδείξεις, μεταξύ των οποίων και για τον τωρινό και μελλοντικό ρόλο των πρωτοβάθμιων προσκεκλημένων Καθηγητών -ως συντονιστών ή όχι, των μαθημάτων- χωρίς όμως την παρουσία και συμμετοχή των τελευταίων (αν και άμεσα ενδιαφερομένων) στις συνεργασίες αυτές. Ωσάν να αποτελεί ο ρόλος του “συντονιστή” υψηλό κεκτημένο οφίκιο, που αυτοί δεν θα ήθελαν να χάσουν. Ωσάν να υπάρχουν (ή να εισάγονται) ανάμεσα στις βαθμίδες του νέου Τμήματος, ήδη από τόσο νωρίς, αντικρουόμενες, ανταγωνιστικές σχέσεις και διαχωρισμοί. Ωσάν η εξουσία και όχι η (εκπαιδευτική) ουσία, να είναι το βασικό διακύβευμα που πρέπει να ενδιαφέρει ένα νέο Τμήμα, του οποίου μάλιστα η ομαλή λειτουργία κινδυνεύει άμεσα από τις απαράδεκτα πολλές κενές οργανικές θέσεις δικών του εκλεγμένων διδασκόντων όλων των βαθμίδων. Και αυτά συμβαίνουν ενώ το Υπουργείο τηρεί επί του συγκεκριμένου κεφαλαιώδους ζητήματος “σιγήν ιχθύος” τα τελευταία δυο χρόνια!!
Κύριε Πρύτανη και κυρία Πρόεδρε, είναι αυτονόητο ότι σέβομαι βαθύτατα και αναγνωρίζω απολύτως, την αξία και την εγκυρότητά σας στους ειδικούς διοικητικούς, επιστημονικούς και εκπαιδευτικούς τομείς δράσης σας. Αναγνωρίζω επίσης το αμέριστο ενδιαφέρον σας για το Τμήμα. Όμως η διοίκηση ενός όλως ειδικού, και πιο συγκεκριμένα, Α ρ χ ι τ ε κ τ ο ν ι κ ο ύ Τμήματος, έχει τις ιδιομορφίες της, τις οποίες πρέπει κανείς να αναγνωρίζει και να έχει πάντα κατά νου. Χρειάζεται δηλαδή και η Αρχιτεκτονική εκπαίδευση, όπως και εκείνες των άλλων Επιστημών και Τεχνών, τον ειδικό “τρόπο” της. Ο οποίος, στην προκειμένη -και ίσως ενδεικτική για το μέλλον- περίπτωση, φοβούμαι ότι δεν φαίνεται, υπό τις παρούσες συνθήκες, να ικανοποιείται, έτσι όπως υλοποιήθηκε ερήμην του ικανού εξ αρχιτεκτόνων, διδακτικού δυναμικού που ήδη διαθέτει το Τμήμα.
Και επειδή η καλή διάθεση και το κέφι για προσφορά, όσο δύσκολα φτιάχνονται, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να χαλάσουν όταν, όχι μόνο μένουν χωρίς ανταπόκριση, αλλά και απομονώνονται από τους φυσικούς αποδέκτες τους, πρέπει με λύπη μου να σας παρακαλέσω να δεχτείτε (για τους λόγους που προηγουμένως σας εξέθεσα) την παραίτησή μου, την οποία και θέτω στη διάθεσή σας. Η παραίτηση αυτή θεωρώ ότι ισχύει μετά την πάροδο του κατά τον νόμο προβλεπόμενου διαστήματος (εάν δεν κάνω λάθος) 2 μηνών από σήμερα.
Αναφέρω όλα αυτά, γιατί αισθάνομαι ότι πρόκειται για μια στιγμή οριακή για το Τμήμα, καθώς έγιναν ξαφνικά πολλά μαζί που ίσως δεν έπρεπε να γίνουν, και μάλιστα έτσι όπως έγιναν.
Ας επιτραπεί λοιπόν να υπάρχει σε τούτη την τελευταία μου ενέργεια και κάποιο μικρό καταληκτικό δίδαγμα προς τους νέους διδάσκοντες και, ιδιαιτέρως, προς τους νέους σπουδαστές και τις σπουδάστριές μας: Δεν γίνονται ή λέγονται τα πράγματα “γενικώς”, “ολίγον έτσι” ή “ολίγον αλλιώς”, χωρίς προσωπικό κόστος. Ιδίως εκείνα που έχουν για μας αξία και γι’ αυτό πολύ τα αγαπάμε.
Τ.Κ. Μπίρης
Αρχιτέκτων
Καθηγητής Συνθέσεων
Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π.